Not: Şimdiki anlatacağım hikaye gerçek bir yaşam öyküsünden alınmış olup, özel hayata herhangi bir zarar vermemek için Kişi isimler değiştirilmiştir.
Evvel zaman içinde kalbur saman içinde Ramiz adında bir genç yaşarmış bu güzel ülkede. Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Elektrik ve Elektronik Mühendisliğini kazanmış, daha 18 yaşında. Tüm hayallerini bir valize toplayıp yıllarca yaşadığı küçük ilçesinden, ailesinden ve sevdiklerinden ayrılarak kazandığı okulun yolunu tutmuş bizim Ramiz efendi. İlk senesinde uğraşmış, didinmiş ve okulunun yabancı dili olan İngilizce’nin altından girmiş üstünden çıkmış. Devamında ailesinden gelen parayla kıt kanaat geçinse de, 4 sene boyunca kendi alanı üzerine tüm derslerinden başarıyla geçmiş, üstelik çoğu okulda bu dersler Türkçe anlatılırken, onlar tamamını İngilizce olarak görmüşler. 3.26 gibi (4 üzerinden) güzel de bir not ortalaması varmış.
Bahar aylarının sonunda mezun olmuş okulundan. Eğitim asla bitmez diyerek kep atmamışlar. Elinde ODTÜ Diploması ile okulun kapısından çıkarken aklında bir ton hayal varmış. Böyle güzel bir okuldan, böyle güzel bir başarıyla mezun olduğunda sıra Yüksek Lisans yapmaya gelmiş. Zamanında Akademik Lisans Sınavı olan LES’e girmiş ve çok güzel bir puan almayı başarmış. ÜDS’den de 97 gibi bir puan alarak önündeki tüm engelleri kaldırmış genç Ramiz.
Kendinden o kadar eminmiş ki, tüm yeni hayallerini valizine yüklemiş ve gururla ailesinin yanına dönmüş. Yaz boyunca ne kadar üniversite varsa başvurmuş. Alanında daha da ilerlemek için yapabileceği her şeyi yapmış ve başlamış sonuçların açıklanmasını beklemeye. Bir süre sonra bunu aramışlar kendi okulundan, mülakat’a çağırmışlar. Amcasının oğlunun düğününde giydiği takım elbiseyi bir güzel ütülemiş annesi, güzel bir de kravat almış bizimkisi cep harçlığı ile ve yine düşmüş Ankara yoluna.
Mülakata girmiş tüm o çocuksu heyecanı ile. Tüm soruları da yanıtlamış soğuk soğuk ter dökse de. Komisyondaki tüm hocalar tebrik etmişler onu. Artık eminmiş kazanacağından. İki sene daha okuması her ne kadar ailesine yük olacaksa da, tüm ailesinin geleceğini kurtarabilmek, ileride kız kardeşinin okul parasını çıkartabilmek adına bunları göze almak gerektiğini biliyormuş.
Sonuçların açıklanacağı tarih geldiğinde koşa koşa gitmiş okula, büyük bir heyecanla. Ve görmüş ki, pohpohlanmış sadece bunca zaman. Kendinde çok daha düşük puanı olan YEĞEnler alınmış okula. Hocaların ve tanıdıkların yeğenleri. Sonra bir şirkete başvurmuş. Olmamış o da. Oraya da girememiş, çünkü yokmuş şöyle ta**aklı bir DAYIsı. Sonra baksa okullara, başka şirketlere koşturmuş ODTU diplomasi ile. Orada da aynı. Her yerde aynı.
Kafası atmış bizimkinin bir süre sonra. Önce kendinde aramış suçu, yetersiz miyim acaba demiş. Ama alakası yok. Bilgi desen var, notlar desen gayet başarılı.
O gün anlamış bu işler nasıl işler. Ve çekmiş gitmiş uzaklara. Londra’ya yerleşmiş. Önce üç beş garsonluk işinden sonra, kendi döner dükkanını açmış. Geçmiş ocak başına. Diplomalı dönerci olmuş. Zamanla büyütmüş işlerini. 2 ev almış kendine, birini kiraya vermiş. Kendi alın teriyle hem de. Altına arabasını da çekmiş en güzelinden. Dünya’yı da dolaşmış. Türkiye’de yıllarca çalışıp alamayacağı şeylere sahip olmuş.
O gün bugündür orada yaşıyor Odtü’lü Uncle Ramiz Dayı. 10 sene olmuş. Sağlığı sıhhati yerinde. Kız kardeşini de almış yanına, oralarda en güzel okullarda okutmuş onu da. Bir gelecek kazanmış kız kardeşi de. Çalışmalarının hakkını almış en azından.
Gökten 3 elma düşmüş. Biri DAYIlara, biri YEĞENlere, bir diğerdi bu işlerden pay çıkaran kişilere girmiş. Ramiz gibi, siz gibi ve biz gibilere bir şey kalmamış yine anlayacağınız.
Bu ülkede durumlar böyle oldukça, biz daha çok diplomalı dönerci yetiştiririz. Biz daha çok beyin göçü veririz. Sonra da neden bir milim ilerlemiyor bu ülke diye oturur birbirimizi suçlarız.
Hadi afiyet olsun cümlemize..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder