Geride Kalanlar

We ❤ all the women, live in this city: #sportive #modern #smart and #enjoyable... . Photocredit @haciemrepolat . Bu şehrin akıllı, modern, eğlenceli ve sportif kadınlarını seviyoruz.

A photo posted by City of İzmir (@cityofizmir) on Sep 20, 2015 at 10:13am PDT

4 yıl boyunca üniversite okuduğum şehri terk etmek çok zor olmuştu. Ama uzun zaman sonra o şehre geri dönmek daha da bir zor oldu. Her bir köşede ayrı bir anı bekliyormuş beni, uzun zamandır halini hatırını sormadığım anılar. Sabaha kadar içtikten sonra Alsancak’tan Konak’a kadar Baykan’ı taşımam, Okula tam olarak 80 adım olan eski evimiz, Denizi yurda bıraktığım köşe, Fikri’ye bisiklete binmeyi öğrettiğimiz sokak –ki hala tam olarak öğretemedik-, Onur ile ilk tanıştığımız rock bar -evet pek sağlıklı görünmüyor ama ev arkadaşım ile rock barda kafa sallarken tanıştım-, Ertan bizim okulu kazandığında iskelenin orada oturup saatlerce muhabbet edişimiz, Sezen’in bıkmadan usanamadan sabahları beni derse geç kalmayayım diye uyandırması, Kübra ile Bahane’de oturup tavla oynayışımız, 515, Ali’nin kavga ettiği kasaplar sokağı, Esrarengiz bir şekilde duvarında Gizem’'in resmi olan anaokulu, bizim çocuklarla hep beraber denize işediğimiz körfez, opus aksamı, 8 numaralı otobüs, beni dört yıl boyunca evlat edinen Asan’s Malikanesi.. Bunlar gibi bir çoğu beni bekliyorlarmış İzmirde.. Bir şehri nasıl terk ederseniz, geri döndüğünüzde o şekilde bulmayı umuyorsunuz.. Ama pek de öyle bulamıyorsunuz aslında.. Yine de aklınızda hep bıraktığınız gibi kalıyor, bıraktığınız insanlarla, bıraktığınız hayallerle.. Aylar önce beni arayıp “Şu an burada olmadığın için benim kadar acı çekmiyorsun, bense her gün seninle geçtiğimiz yollardan geçmek zorundayım” diyen eski kız arkadaşımın ne kadar haklı olduğunu anladım.. Onun aylar önce savaştığı anılarla ben daha yeni yüzleşiyordum.. Ve her gün köşe basından karşıma o çıkıverecekmiş gibi dolaştım durdum 4 gün boyunca sokaklarda.. Hafıza çok garip bir şey, her zaman elimizde olmuyor neyi hatırlayıp neyi hatırlamak istemediğimiz, keşke “Sil Baştan” filmindeki kadar kolay olsa unutmak.. birileri gelip alıverse istemediğimiz anıları.. ama sadece zamandan medet ummak ile yetinmeliyiz.. Bir şehri nasıl terk ederseniz, geri döndüğünüzde o şekilde bulmayı umuyorsunuz.. Ama pek de öyle bulamıyorsunuz aslında.. yine de aklınızda hep bıraktığınız gibi kalıyor, bıraktığınız insanlarla, bıraktığınız hayallerle..