Gözlerinin kahvesinden koy ömrüme, kırk yılın hatrına sen kalayım.
— Cemal Süreya (@csureya) October 14, 2015
Günümüzün aşıkları derim ben onlara, ya da çağımızın ozanları. Magazin flaşlarından uzak kalıp, sahne ışıklarında iş yapanlardan. Sabahlara kadar daktilo sesiyle kulaklarını dövüp, mürekkep denen zehri damardan alanlardan. Parmakları nasır tutmuş insanlardan. Birkaç gün uzak kalsa perdelere, nasırları sökülenlerden. Kılıçları kınnda değil de savaş alanında paslananlardan. Hayatları işle güçle değil de, sanatla tüketenlerden.
Son zamanlarda sıkça soruyorum kendime, biz ne için yaşıyoruz diye. Cevapları da canımı sıktığı için sizinle paylaşmayacağım. Gerek yok sizin canınızı da sıkmaya. Bukowski dedemin demiş olduğu gibi, sevdiğin şeyi bul ve seni öldürmesine izin ver. Hayat ölümcül bir hastalık, hepimize bulaşmış durumda ve hepimizi öldürüyor nasılsa. Ölümlerin en güzeli ise sevdiğin tarafından öldürülmek olsa gerek. Hani o eski filmlerde sevdiğinin kollarında son nefesini veren aşıklar gibi. Daha yüce bir ölüm olamaz herhalde.
Kaan Tangöze bir albüm yapmış, bir dinleyin bence.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder